Eén zin uit het blog van Nathalie galmt na. Wat doet die zin met me? Lange tijd had ik geen idee, geen richting en ook geen zichtbaarheid. Wel dacht ik vaak: ik wil iets anders. Alles duidde erop dat het heel hard nodig was om in actie te komen.
Soms lijkt dat de beste optie. Harder werken. Meer en meer doen. Afkijken hoe anderen het doen. Je wilt erbij horen. Als zij het kunnen, dan kan jij het toch ook? Je weet niet eens of je wel de juiste kant op rent, maar je rent tenminste. Je gaat gemakshalve op in de stroom, zonder besef, zonder wil.
Wel komt er elke keer een leeg gevoel op. Je drukt het weer weg.
Een tijdlang drijft de inspiratie je op. Je drinkt gulzig alle kennis op, bent mateloos, je krijgt in de vingers wat je in de wereld wilt zetten, het idee krijgt vorm. Zelfs zichtbaarheid. Het gaat beter dan verwacht.
Op het oog gaat het allemaal lekker. Maar dan, opnieuw, merk je een tegenzin op bij jezelf. Het onbestemde gevoel keert willens en wetens terug. Je wilt het niet onderkennen. Het voelt als falen. Dus zet je je schouders eronder.
Tot het besef: Dit is iets wat bij anderen blijkbaar werkt, maar voor jou het niet. Je geeft jezelf de schuld. Je voelt je mislukt.
Dan verschuift er iets… Kun je er misschien ook anders tegenaan kijken? Het proces is misschien mislukt, maar dat betekent niet dat jij mislukt bent.
Dit herken ik heel erg in wat Nathalie schrijft:
“De laatste jaren ben ik veel te veel bezig geweest met marketing (…). En nu moet ik toch echt bekennen… marketing en ik: we werken niet samen, in ieder geval niet in de vorm die voor veel anderen blijkbaar wel werkt. Ik moet het dus op mijn manier gaan doen…”
Ik besefte het ook. En: ik moet alles wat ik over marketing geleerd heb weer afleren.
Blijkbaar is de vorm die ik gevonden dacht te hebben toch niet de goede vorm. Dit is het gewoon nog niet helemaal, omdat het nog teveel losstaat van mezelf. Het is nog teveel ‘opgelegd’, alsof het bedacht is door iemand anders. Of bedacht is door mijn hoofd, maar niet door mijn bezieling.
Je begrijpt ineens wat er nodig is. Er is innerlijk werk te doen. En dat je daar tegenop ziet en voor je uitschuift is logisch. Je hebt het al achter de rug, ook dat kun je jezelf nog een tijd voorhouden als argument, waarmee je jezelf verschrikkelijk voor de gek kunt houden.
Naar je kern
Zo verging het mij regelmatig de afgelopen jaren. Ik liet me leiden door wat ik anderen zag doen. keek vooral naar buiten in plaats van bij mezelf te rade te gaan.
Het vreemde is: ik ging wél bij mezelf te rade. Door te schrijven, wat ik al sinds mijn jeugd doe. Puur voor mezelf, als mijn hoofd overloopt en ik daar last van krijg. Maar het stond los van alles.
Het is een lang verhaal hoe ik heb ontdekt dat het van veel meer betekenis is dan ik altijd beseft heb. Maar waar het nu om gaat, is dat ieder van ons kan ontdekken wat voor hem belangrijk is. Vaak is het iets wat je in je jeugd al heel fijn vond om te doen.
Er zijn vele wegen om dat waar je kern en je kernidee in ligt terug te vinden. Het enige dat nodig is, is bereid te zijn om op zoek te gaan en daar, als het nodig is, hulp bij te zoeken.
Iets wat je al heel dicht naar jezelf kan brengen is schrijven. Soms kan er een speciale methode of een schrijfleraar bij nodig zijn.
Essentie
Hoe laat je zien wat je bezighoudt? Zo je wilt: je zichtbaarheid? Dat bereik je alleen als je ook jezelf bereikt. De essentie keert zich enkel naar de buitenwereld als je bereid bent je eigen essentie te tonen.
Natuurlijk is dat geen eenvoudig proces. Het is een leven lang leren. En ontleren.
December is voor mij altijd een maand van bezinning geweest, maar afgelopen december heb ik nog bewuster pas op de plaats gemaakt. Ik nam het advies van Nathalie ter harte: maak pas plannen vanaf halverwege januari.
In januari zag ik een glimp van waar ik heen zou willen en waarvan de schrik me om het hart sloeg. Het leek zo groot en onbereikbaar. Tegelijkertijd is het zo verbonden met een diep verlangen dat al zo lang in me leeft. Dat gaf me vertrouwen.
Er kwam ook hulp van onverwachte kanten, in allerlei vormen. Iemand die met me mee wil denken. Iemand die me wijst op een mooie locatie.
In februari plande ik. Ik kondigde aan. Nu was er geen weg meer terug.
Soms kwam er dagen niets uit mijn handen, dan werkte ik als een razende. Ik laat me meevoeren op de natuurlijke stroom van de seizoenen, de stand van de maan.
Sinds begin maart maak ik mentale voorstellingen. De vorm begint zich te ontvouwen. Een vorm die verbonden is met mijn bezieling. Een die moeiteloos voelt. En ja, om daar werkelijk voor te gaan staan, dat vind ik spannend.
Daarom ben ik zo dankbaar voor die zin van Nathalie, die zin die nagalmt:
“(…) ik ben gaan beseffen dat alles wat nu en hier goed voelt, de enige juiste keuze is voor de toekomst.”
Die zin is een geweldige steun in de rug als je die werkelijk tot je door laat dringen…
Wees opmerkzaam. Wat dient zich aan? Wat komt er langs? En is dat wellicht iets om aandacht aan te besteden?
Zie het onder ogen als iets je een onbehaaglijk gevoel geeft.
Voel wat voor jou klopt.
Zeg het, hardop.
Karien Vissers
www.karienvissers.nl
www.beyondwriting.nl