Ik ervaar nu wat het betekent: doorschrijven. Het is niet alleen de deadline. Ik voel de noodzaak. Dit verhaal moet verteld worden. Het gaat over de voortdurende strijd om mantelzorgondersteuning op een wetenschappelijke én menselijke manier vorm te geven. Vaak tegen de stroom in. Het is of de puzzelstukjes op zijn plaats beginnen te vallen. De stukjes die ik de afgelopen maanden verzameld heb.
Uit de training familiezorg die ik volgde. Uit alle research. Uit de interviews met zorgprofessionals, trainers, onderzoekers, beleidsmedewerkers en mantelzorgers. Ofwel familieleden van iemand die ziek is. Vooral de mantelzorgers duiden wat altijd gezegd wordt: dit is een andere manier van werken. Het werken met de methode familiezorg.
Tegenover schrijnende verhalen van mantelzorgers (NRC schreef over ‘mantelzorgdrama’) klinkt in hun verhalen een ander geluid. Omdat ze in contact kwamen met het team van het Expertisecentrum Familiezorg. Dat hen op sleeptouw nam in het zorgdoolhof. En wat dat voor hen betekent. Dat andere geluid probeer ik te vangen. De enige manier is doorschrijven.