Het is rond 3.30 uur als we met het busje arriveren bij het retraiteverblijf in Delhi. Het is een bijzonder moment. Sta ik hier echt? Het lijkt wel een droom.
Ik stap de poort binnen en voel een serene rust…
Al snel kom ik erachter dat rondom het verblijf de herrie bijna dag en nacht doorgaan. Ik kan alleen met oordoppen slapen en word dan nog regelmatig wakker van een kakofonie aan geluiden: toeterende tuktuks, krijsende roofvogels, kinderstemmen, geroep, gerochel en geblaf van honden.
De 1e ochtend zit ik rechtop in bed bij het horen van de oproep tot gebed. Het is 6.30 uur. Er zijn ongeveer 10 moskeeën in onze buurt. De een na de ander valt in, vanuit slechte geluidsinstallaties. Gelukkig heeft een retraitegenoot me vooraf gewaarschuwd. En slaap ik er al snel doorheen.
Het retraiteverblijf heeft een kleine binnenplaats met een tuin. Via die tuin kom je bij de overkoepelde hal waarin de Dargah*, het graf van een mysticus zich bevindt. Zodra je de poort binnenstapt, voel je een serene rust.
Contrast
Het contrast is enorm. Zodra je de poort uitgaat, word je opgenomen in een continue bedrijvigheid. Kom je in smalle stegen waar marktlui hun waren proberen te slijten en waar het krioelt van de mensen, kinderen, geiten en loslopende honden.
Maar de Dargah zelf baadt in een haast tastbare stilte. Hoe kan dat? vragen mensen me als ik er bij thuiskomst iets over probeer te vertellen.
Het is iets wat ik niet kan uitleggen. Onmiskenbaar is er iets voelbaar in de atmosfeer, wat zich voegt bij de devote liefde, die pelgrims hier komen betuigen.
*Een dargah is een heiligdom gebouwd over het graf van een gerespecteerde religieuze figuur. (Wikipedia)
Dit is deel 5 van een blogreeks over mijn retraite naar Delhi (24 februari tot 5 maart 2020).
Lees hier: Het begin.
Tuin bij de Dargah in Delhi, India
Foto: Karien Vissers