De schrijver en zijn innerlijke criticus zaten naast elkaar. Ze dronken zwijgend hun koffie. Na de laatste slok stond de schrijver op. Hij ging achter zijn bureau zitten.
“Houd maar op”, zei de innerlijke criticus bijna onmiddellijk. “Dat wordt niks.”
De schrijver zuchtte. Hij kon er niet meer tegen.
“Hier! Doe jij het maar!” En hij gooide zijn pen neer.
“Nee! Jij bent de schrijver. Ik help alleen maar.”
“Vandaag ruilen we van plaats.”
De innerlijke criticus ging zitten. Hij sputterde nog wat tegen, maar nam de pen tenslotte op.
Lange tijd keek hij uit het raam.
“Komt er nog wat van? We hebben niet de hele dag!” riep de schrijver.
“Laat me even denken…”
“Dat sta jij mij ook nooit toe.”
Het eerste woord dat de innerlijke criticus opschreef, was: Ik.
“Houd maar op. Dat wordt niks.”
“Hoe weet jij dat nou?!” reageerde de innerlijke criticus. “Ik heb nog maar één woord.”
Zo gingen ze een tijdje door. De innerlijke criticus kreeg niets op papier. Hij ging zich steeds kleiner voelen.
“Jee, wat is schrijven moeilijk!” riep hij uit. “Doe jij het zelf maar weer.”
“Oké”, zei de schrijver. “Op één voorwaarde.”
“Nou?”
“Dat je elke keer als je iets tegen me zegt een originele zin verzint.”
“Akkoord”, zei de innerlijke criticus.
Ze schudden elkaar de hand.
De innerlijke criticus keek voortaan nog steeds mee over de schouder van de schrijver. Maar hij heeft nooit meer iets gezegd.
Hoe dit verhaal tot stand kwam:
Na een Write* (nummer 102), een van mijn bijna dagelijkse sessies meditatief schrijven.
Inspiratie haalde ik uit Het Uur van de Wolf: Etgar Keret, een waargebeurd verhaal.
Op de website staat: Voor de Israëlische schrijver Etgar Keret (1967) is fictie letterlijk van levensbelang. Na de zelfmoord van zijn beste vriend zoekt hij zijn toevlucht in het schrijven van korte, absurdistische vertellingen, om niet aan dezelfde destructieve verleiding toe te geven. Deze surrealistische verhalen vol humor maken hem wereldberoemd.
PS 1 Een Linkedin post:
Een mijlpaal… Deze week schreef ik mijn 100ste Write. Een Write is het resultaat van een ochtendlijke schrijfsessie van zo’n 25 minuten. Het vertraagt je gedachten. Vooral door het ritueel eromheen. Je reflecteert op wat je denkt. Durft je overtuigingen te onderzoeken. En te laten gaan.
Ik begon met deze challenge, een meditatieve manier van schrijven, op 3 januari 2017. Een paar opmerkelijke resultaten: vertrouw veel beter op mijn intuïtie, heb meer focus, schrijf sneller een (blog)artikel. En: ik ben een paar kilo afgevallen. Bovendien weet ik mijn innerlijke criticus beter op afstand te houden.
PS 2 Schrijven voor jezelf in groepsverband werkt nog sterker dan alleen. Daarvan ben ik overtuigd. Omdat ik heel enthousiast ben over de methode van Linda Trichter Metcalf ‘Writing the Mind Alive’ ontwikkel ik daarom workshops en online cursussen meditatief schrijven.
In 2017 begon ik met een pilot met 2 goede (tekstschrijvers)vriendinnen. Na de 1e keer wilden ze nog een sessie. Ook mocht ik een workshop Proefkonijnen geven tijdens tekstPRETwerken, een creatieve dag voor tekstschrijvers. De reacties na afloop:
“Prettige ervaring! Geeft me inzichten in mezelf. De muziek vond ik heerlijk. Dit ga ik thuis ook doen!”
“Dit helpt om losser te schrijven. Het haalt het ‘moeten’ eruit. Ik moet altijd zoveel van mezelf.”
Het is een methode, die zowel meditatief als reflecterend is. Het doel is niet om gepolijste tekst te maken, maar het effect is wel dat dit makkelijker en sneller gaat. Er is minder ‘ruis’ in je hoofd. Je ervaart meer rust.
Neem hiervoor een kijkje op beyondwriting.nl.
Blijf schrijven … … …
Misschien vind je dit ook interessant:
Hoe je meer rust in je hoofd krijgt
Want wat is het toch druk in onze hoofden…
Een stadbewoner in de jaren ’70 van de vorige eeuw had gemiddeld 50.000 gedachten per dag. Nu ligt dat op 180.000 gedachten. Aldus onderzoek van de Stanford University.
“Slow thought down to the speed of a pen”; een interview
Hoe je leert om je gedachten al schrijvend te vertragen
Waarom schrijven juist in deze tijd belangrijk voor je is
3 overwegingen