We verlaten om de beurt de Dargah en komen in de meditatiehal bij elkaar voor een aantal vaste ochtendactiviteiten: een ‘geleide meditatie’, het voorlezen van teksten en het stellen van vragen hierover. Na de lunch is er tijd en ruimte voor individuele oefeningen. De eerste dagen maken die me onrustig. Ik ben zo ongeduldig. Ik wil schrijven én zien wat er buiten mijn kamer is, ondanks het ongemak, én in de tuin zitten. Kortom, ik wil teveel.
Weerstand tijdens retraitedagen
Weerstand ervaren, dat je je een beetje gek voelt, of dat je denkt dat jij de enige bent die worstelt, terwijl iedereen er gelukzalig bijloopt, dat is allemaal normaal, stelt onze begeleider ons gerust. Hij had er zelf in het begin ook moeite mee, verzekert hij ons. En nog weleens.
Van 17.00 uur tot 18.30 uur besteden we onder meer aan het lezen van teksten. Na het avondeten luisteren we naar muziek.
Er zullen zich in de loop van de retraite natuurlijk allerlei dingen en emoties aandienen. Zoals angst. We leren: angst verdwijnt als je het leven ziet zoals het is en als je je naar het licht keert. Zoals bij een donkere kamer waar de deur naar het licht opengaat. Het licht stroomt naar binnen, niet de duisternis. Die is niets.
We leren: je kunt met je rug naar de zon gaan staan. Dan zie je alleen schaduw. Je kunt je ook naar het licht keren.
Je hebt altijd een keus.
Ik voel me goed. Ondanks dat ik weinig slaap. Ondanks dat hinderlijke ongeduld. Maar goed, ik heb hier alle tijd om daaraan te werken.
*Een dargah is een heiligdom gebouwd over het graf van een gerespecteerde religieuze figuur. (Wikipedia)
Dit is deel 6 van een blogreeks over mijn retraite naar Delhi (24 februari tot 5 maart 2020).
Lees hier: Het begin.