Gingen er bij jou na de afkondiging van de lockdown ook weer een flink aantal strepen door afspraken? Hoe kom je uit je lockdown comfortzone?
Ik beluisterde bij mensen dat ze aangeslagen waren. Moeite hadden om voor de zoveelste keer te schakelen. Maar ook een soort onverschilligheid, die de overhand dreigt te nemen.
“Ik word een beetje murw van alles. Dan denk ik: Dit kan er ook nog wel bij.”
Mijn tante van 89 probeert zoveel mogelijk bezig te blijven, om lamlendigheid te voorkomen. Vaak is ze ’s avonds uitgeteld. “Maar beter dan weg te zakken in futloosheid.”
Ik denk dat ze gelijk heeft. Daar moeten we voor oppassen. We lopen al in onze joggingbroek, omdat we toch thuiswerken.
Overigens iets wat ik als thuiswerker sinds 21 jaar nog steeds niet helemaal begrijp. Al kies ook ik voor minder strakke broeken nu de variatie met buitenshuis op pad zijn is weggevallen. Toch voel ik me nog steeds productiever en professioneler in ‘nette’ kleren en met make-up. Een telefonisch interview heb ik nog nooit in pyjama gedaan. Daar zou ik me heel ongemakkelijk bij voelen.
Maar goed, dat mensen bij het thuiswerken voor comfort kiezen en minder voor het uiterlijk, is begrijpelijk.
Thuis betekent lockdown comfortzone.
Iets anders wordt het, als we innerlijk ook gaan verslonzen. Dan begint er iets te morrelen aan ons vermogen om het beste van de gegeven omstandigheden te maken.
Wat deze lock down betekent, kunnen we ons nu nog niet indenken. We ervaren iets wat we nog niet eerder hebben ervaren.
Stiekem denk ik bijvoorbeeld: ik ben altijd al een huismus geweest. Moest er altijd al op letten niet te veel afspraken op een dag te plannen, omdat ik ‘hersteltijd’ nodig had. Dus ik heb er niet zo’n moeite mee om niet aan tafels te zitten met een hele groep mensen.
Tot mijn man me dit vertelde.
Hij had een fysiek overleg gehad in Utrecht. Iets wat al sinds maart niet meer was voorgevallen. Het ging gewoon door, wel in een grotere zaal.
“Het is gewoon een heel andere dynamiek dan in Teams,” zei hij. Het bedrijf had namelijk gemerkt dat ze in het voorjaar meerdere tenders waren misgelopen, omdat ze alles online moesten doen. Daarom had de directie besloten dat er fysiek overleg mocht zijn voor tenders.
Ik merkte dat ik het me probeerde voor te stellen. Een overleg ter plaatse. De energie onderling. En dat me dat moeite kostte. Het lijkt allemaal ontzettend lang geleden.
We zijn zo gewend aan het thuiswerken en online meetings, en op zich lijkt het nog steeds allemaal wel te doen te zijn, maar we hebben nog geen idee.
Welke eigenschappen verliezen we in lockdown comfortzone?
Zo merkte een sportcoach bijvoorbeeld op dat haar team minder reactievermogen had toen ze opnieuw mochten gaan trainen.
Maar er zijn vast ook nieuwe eigenschappen die we juist kunnen aanleren.
Die we misschien hard nodig hebben om matheid te voorkomen.
Om een lockdown comfortzone tegen te gaan, waar je jezelf alleen nog met de grootste moeite uittrekt.
Ik dacht hierover na en er schoot me een ‘prikkelvraag’ te binnen.
Als schrijfoefening en breinexperiment.
Laten we meteen beginnen.
PRIKKELVRAAG
Wat was 2020 voor jaar? Een jaar om snel te vergeten? Of een jaar om van te leren?
Schrijf de vraag over, zet een timer op 10 minuten en schrijf op wat er in je opkomt. Lees wat je schreef daarna hardop voor. Neem het met je mee gedurende de dag om er verder op te bespiegelen. Schrijf je invallen en bevindingen erbij.
Heb het goed!
En schrijf!