Op de ochtend van retraitedag 5 lees ik dat in Nederland de 1e coronapatiënt is. Ik heb het nieuws nauwelijks gevolgd, maar dit zie ik min of meer toevallig langskomen. Het is 1 maart. Ik lees ook iets over hamsterwoede: blikken zalm, bonen en handgel.
Corona
Ik app mijn man. Hij laat weten dat er een aantal gevallen van corona is in Nederland, in Loon op Zand, bij Tilburg, de eerste. (Wij wonen in Goirle, een dorp vlakbij.) En dat er inderdaad weinig zeep meer te koop is bij AH. De besmette mensen zijn in Italië geweest.
Ik check mijn mail op 3 maart en zie een afzegging langskomen. Wat kunnen we verwachten als we terugkomen in Nederland? vraag ik aan mijn man. Hij meldt dat er inderdaad evenementen worden afgelast, maar ook een heleboel niet. Dat stelt me gerust.
Lichter
Ik concentreer me weer op de retraite. Bovendien ga je vanzelfsprekend in 7 dagen tijd ook allemaal door een zekere zwaarte heen. Daarvoor is het ook een retraite, een zelfonderzoek. Je bouwt als groep iets op. Er hangt een speciale energie. Er ontstaat ruimte. Er dienen zich dingen aan. Op de 4e dag komen er dan ook een heleboel emoties los. Ook bij mij, en ik ben blij dat ik kan schrijven, maar het helpt dit keer niet echt. Pas vandaag dag lijkt er wat op te klaren. Dag 5 voelt voor ons allemaal lichter.
Een periode die zich begint te voltrekken.
Rochelman
“Wat een lastige, maar toch ook wel mooie oefening was dat vandaag. Ik schrijf nooit”, vertelt een van de deelnemers aan me.
We zitten in de rieten stoelen in de ochtendzon. Ik was weer rond half zeven wakker. De rochelman, zoals ik hem noem, begint dan onder mijn raam te hoesten en houdt niet meer op. Ik keek voorzichtig naar beneden gekeken en zag dat hij ook nog rookt. Ik zou willen dat ik iets voor hem kon doen.
“Ik ook niet”, zegt een ander.
“Ik kan niet zonder”, zeg ik. “Ik had me zelfs voorgenomen om hier eens wat rustiger aan te doen en niet zoveel te schrijven. En zeker niet over wat voorbij is.”
“Hoezo niet?”
“Omdat ik dat al regelmatig doe.”
Het lijkt ze te verbazen.
Boek
“Wil jij nog een keer een boek schrijven?” vraagt iemand me later op de dag. “Dan wil ik het graag weten.”
Ach ja, een boek. Die sluimerende wens wordt hier in Delhi opnieuw gewekt. Maar die verdwijnt vast weer snel naar de achtergrond als ik weer thuis ben, denk ik. Nog niet beseffend wat voor periode zich langzaam begint te voltrekken.
Dit is deel 9 van een blogreeks over mijn retraite naar Delhi (24 februari tot 5 maart 2020), die hier begint.
Ik heb het geluk gehad dat ik aan een retraite in Delhi kon deelnemen net vóór de coronacrisis. Daar zou ik normaal niet snel over geschreven hebben, maar dit is een uitzonderlijke tijd. Daarom ga ik er toch over schrijven. Ter inspiratie. Als hart onder de riem. Je kunt het lezen hoe jij wilt.